İbrahimoviç zədə səbəbindən meydanda olmasa da, gecənin baş qəhrəmanı olub. Bütün San Siro stadionu əfsanə ilə vidalaşmağa gələn afişalar, bannerlər və üzlərlə dolu idi. Yüzlərlə pərəstişkarı onun avtoqrafları, həmçinin oynadığı klubların, o cümlədən Juventus, Milan, Barselona və PSJ-nin simvolları olan şəkilləri qaldırıb. Bu, təkcə futbolçu ilə vidalaşmaq deyil, həm də onun görkəmli nailiyyətlərinə və futbola verdiyi töhfəyə verilən qiymət idi. Matçın lap əvvəlindən atmosfer nostalji ilə dolu idi. İnsanlar onun möhtəşəm anlarını xatırladılar: möhtəşəm qolları, epik driblingləri və azarkeşlərin yaddaşında əbədi qalacaq inanılmaz çıxışları. Hər dəfə top cərimə meydançasına yaxın olanda stadion alqış və qışqırıqlarla partlayırdı, sanki İbrahimoviç özü meydanda idi. Belə anlarda adama elə gəlirdi ki, onun varlığı yoxluğunda da hiss olunur.
Matçdan əvvəl stadionun ekranları İbrahimoviçin karyerasının ən gözəl anlarını göstərdi. Onun futbol sənətinin əsl şah əsərinə çevrilən qolları nümayiş etdiriləndə tamaşaçılar susdu. Zəfərləri və məyusluqları, çətinliklərə necə qalib gəldiyi və irəliləməyə davam etdiyi xatirələr üzə çıxdı. Meydanda atdığı hər addım inam və xarizma ilə dolu idi ki, bu da onu öz nəslinin ən yaddaqalan oyunçularından birinə çevirdi. Fasilə zamanı uşaqlar meydançaya İbrahimoviçin adı yazılmış köynəklərlə çıxıblar. Onlar üzərində “Təşəkkür edirəm, Zlatan!” sözləri yazılmış nəhəng pankart götürüblər. Çoxlu tamaşaçıların göz yaşlarına səbəb olan təsirli an oldu. Onun oyunundan ruhlanan uşaqlar nəsillərin davamlılığını simvolizə edərək, onun futbola təsirinin hələ uzun müddət hiss olunacağını göstərdilər.
İkinci hissənin sonuna yaxın stadion yenidən emosiyalarla doldu. Rəqabətə baxmayaraq, hər iki komandanın futbolçuları alqış və əl çalmalarında birləşərək dahi oyunçuya ehtiramlarını bildiriblər. Hətta məşqçilər və hakimlər də bu anın vacibliyini anlayıb, hisslərini gizlətməyiblər. Onlardan bəziləri bu günü öz yaddaşlarında saxlamaq üçün İbrahimoviçə həsr olunmuş plakatlar önündə şəkil çəkdiriblər. Final fitindən sonra stadion sevincdən partladı. Hər iki komandanın futbolçuları İbrahimoviçin şərəfinə xüsusi ritualın keçirildiyi meydanın mərkəzinə toplaşıblar. O, tamaşaçılara ekran vasitəsilə təqdim olunub, özü də cismən onların yanında ola bilməsə də, ruhu hər yerdə hiss olunurdu. Azarkeşlər onun adını tərənnüm edirdilər və bu, təkcə onun deyil, bütün futbol dünyasının əsl zəfəri kimi görünürdü.
Həmin axşam San Siroda böyük futbolçu ilə vidalaşmadan başqa bir şey baş verdi. Bu, İbrahimoviçin həyatı, karyerası və irsinin təntənəsi idi. O, milyonların qəlbində silinməz iz qoyub və karyerası bitdikdən sonra da onun adı böyüklük, ambisiya və oyuna olan həvəslə hallanacaq. Futbol, şübhəsiz ki, ən parlaq ulduzlarından birini itirdi, lakin onun mirası əbədi olaraq yaşayacaq.
İbra oyunun özündə oynamasa da, onun təsiri hiss olunurdu. “Milan”ın futbolçuları meydandan əsəbiləşərək “Verona”nı 3:1 hesabı ilə məğlub ediblər. Hər qoldan sonra əllərini ehtiyat oyunçular skamyasına – Zlatana tərəf qaldırdılar. Bu, simvolik idi: o, oyundan kənarda olanda belə, İbrahimoviç onların mənəvi lideri, ilham və inam mənbəyi idi. Matçın əvvəlindən “Milan”ın futbolçuları İbra ilə çox yaxşı əlaqəli olan aqressiv və qətiyyətli oyun tərzi nümayiş etdirdilər. Onların hər biri, o cümlədən gənc futbolçular maraqlanırdılar: bu vəziyyətdə Zlatan nə edərdi? Bu əlavə motivasiya əlavə etdi. Onlar bilirdilər ki, onlar təkcə özləri üçün deyil, həm də onun tarixində silinməz iz qoyan klub əfsanəsi üçün oynayırlar.
Stadionun tribunalarında birlik ab-havası hökm sürürdü. Qırmızı-qara geyinmiş azarkeşlər İbrahimoviçin adını səsləndirərək komandaya inanılmaz dəstək oldular. Rəqib qapısına hər ötürmə qulaqbatırıcı alqışlarla qarşılanır, top tora düşəndə stadion sevincdən partlayırdı. Futbolçular sanki onları kənardan izləyən kumirindən razılıq və dəstək axtarırmış kimi jestlər edirdilər. Hücumçulardan birinin vurduğu ilk qoldan sonra komanda bu anı qeyd etmək üçün sıralarını toplayıb. Onlar bir ağızdan İbrahimoviçin adını hayqırdılar və bu an sadəcə qol şənliyinə deyil, komandanı birləşdirən əsl rituala çevrildi. Futbolçuların hər biri hiss edirdi ki, bu sadəcə oyun deyil, böyük futbolçuya sədaqət və ehtiramlarını ifadə etmək üçün bir fürsətdir.
İkinci qol da əlamətdar oldu. Bu dəfə topu həmişə İbrahimoviçə heyran qalan təcrübəli yarımmüdafiəçi tora daxil etdi. Onun razılığını axtarırmış kimi əllərini göyə qaldırdı. Bu jest fiziki cəhətdən meydanda olmayanda belə, İbranın hələ də komandanın bir parçası olmasının simvolu oldu. Azarkeşlər gurultulu alqışlarla cavab verib, onun adı olmadan heç bir oyunun bitməyəcəyini vurğulayıblar. “Verona” hesabı azalda biləndə, stadionda gərginlik daha da artdı. Amma milanlılar panikaya düşməyiblər. Onlar bilirdilər ki, İbrahimoviç həmişə çətinliklər qarşısında inamın və dəyanətin vacibliyindən danışıb. Bu, onlara oynamaq üçün əlavə motivasiya verdi və onlar yenidən hücuma başladılar. Üçüncü qol matçın kulminasiyası oldu. Dəqiq zərbə ilə bitən gözəl kombinasiyadan sonra futbolçular yenidən sıralarını toplayıb, gözlərini ehtiyat oyunçular skamyasına yönəldiblər. Onlar başa düşdülər ki, bu, təkcə onların qələbəsi deyil, həm də İbrahimoviçin qələbəsidir. Bu məqam liderinin yoxluğuna baxmayaraq, nəyə qadir olduğunu göstərməyi bacaran komandanın birliyinin simvoluna çevrildi.
Final fitindən sonra stadionda sevinc pik həddə çatıb. Milanlılar məşqçini dövrəyə alıblar, lakin onların gözləri bütün fikirlərinin Zlatanda olduğunu göstərirdi. Əllərini tribunalara qaldırdılar, sanki ona öz qələbələrini verirdilər. Azarkeşlər cavab verib: “Sağ ol, Zlatan!” Bu, sadəcə bir vida deyil, ruhunun həmişə onlarla birlikdə olacağının etirafı idi. Bu oyun çempionatda mühüm mərhələ olmaqla yanaşı, həm də komandanın böyük oyunçu yoxluğunda da onun irsinə və fəlsəfəsinə arxalanaraq uğur qazana biləcəyini anladığı an idi. İbrahimoviç təkcə klubun simvolu deyil, həm də qırmızı-qara köynək geyinmiş hər kəs üçün ilham mənbəyi oldu.
Final fitindən sonra azarkeşlərdən tutmuş məşqçilərə, hətta “Verona”nın futbolçularına qədər hamı ayağa qalxdı. İbrahimoviç şərəf dövrəsini keçdi. Milan oyunçuları onu çiyinlərinə qaldırdılar. O, göz yaşlarını saxlayaraq qollarını qaldırdı, amma hisslər çox güclü idi. Meydançada atılan hər addım təkcə minnətdarlığın ifadəsi deyil, həm də bir dövrün başa çatdığının dərin fərqində idi. Tribunada birlik və hörmət ab-havası hökm sürürdü. Çoxları İbrahimoviçə həsr olunmuş pankart və bayraqlarla qarşılaşmaya gələn azarkeşlər onun adını səsləndiriblər. Onların səsləri birləşərək, onlara çoxlu parlaq anlar bəxş edən böyük futbolçuya sevgi və minnətdarlıq rəmzi kimi səslənən vahid güclü xora çevrildi. Hər kəs onun möhtəşəm qollarını, inanılmaz driblinglərini və uzun illər komandanı ruhlandıran liderlik keyfiyyətlərini xatırlaya bilərdi.
İbrahimoviç fanatların yanından keçərkən onlarla söhbət etmək, nəzər salmaq və bəlkə də son selfi çəkdirmək üçün dayanıb. Bu anlar bir oyunçu kimi meydanda kumirini görmək üçün son şans olduğunu bilən azarkeşlər üçün xəzinə idi. Baxmayaraq ki, gözləri emosiya və itki ilə dolu idi. Liderini əhatəyə alan milanlılar da toxunub. Onların bir çoxu üçün İbrahimoviç təkcə komanda yoldaşı deyil, həm də mentora çevrilmişdi. Onlar bilirdilər ki, o, həmişə onlardan maksimum tələb edir və onları daha yaxşı olmağa sövq edirdi. Onların hər biri hiss edirdi ki, ruhunun bir hissəsi o, fiziki olaraq orada olmasa belə, qəlblərində və meydanda yaşayacaq. Meydanda Zlatana müraciət edən komandanın baş məşqçisindən təşəkkür sözləri eşidildi, o, kluba və futbolçuların hər birinə böyük təsirini vurğuladı. O, İbrahimoviçin sadəcə komandanın bir hissəsinə deyil, onun ruhuna çevrildiyini deyib. Həmin anda bir çox oyunçu göz yaşlarını saxlaya bilmədi – onlar başa düşdülər ki, bu, sadəcə bir vida deyil, onun onlara miras olaraq qoyduğu şeyə görə məsuliyyət daşımalı olduqları bir an idi.
